به نظر من ، آدما سه دسته ان :
پذیر ، دیر پذیر ، ناپذیر
1 - پذیر : آدمایی که اگه بهشون بگی ، این لباس بهت نمیاد ، بدون واکنش تند ، بهت جواب میدن ، حالا جوابش میتونه هر چی باشه . میتونه بگه ( 1- میدونم ! 2 - به هر حال سلیقس دیگه ! 3 - ا ؟؟ چرا ؟؟ و ... ) ( خصوصیت آدمای شجاع )
2 - دیر پذیر : آدمایی که اگه بهشون بگی ، این لباس بهت نمیاد ، با واکنش تند جواب میدن ، ولی بعدا تو خلوت خودش ، حرف تو ، روی اون اثر میزاره ... و پیش خودش فکر میکنه که یعنی واقعا این لباس بهم نمیاد؟ (خصوصیت آدمای فاقد اعتماد به نفس)
3 - ناپذیر : آدمایی که اگه بهشون بگی ، این لباس بهت نمیاد ، با واکنش تند جواب میدن ، ولی بعدا هم تو خلوت خودشون ، حرف تو ، روی اونها تاثیر نمیذاره ! ( خصوصیت آدمای ترسو )
گاهی پیش میاد که آدما دوست دارن چیزای غلط و جدید رو تجربه کنن .
چیزایی که با تموم وجود قبول دارن که غلطه ، ولی دوست دارن که انجامش بدن تا به خودشون ثابت کنن که آره ! این غلط بود !
گاهی آدما اینقدر از آینده می ترسن که دوست دارن توی زمان حال ، یه اشتباه رو انجام بدن ، تا در آینده افسوس الان رو بخورن !
گاهی آدم با اینکه میدونه بخاری داغه ! دوست داره به بخاری دست بزنه ! آدم میدونه که اگه دست بزنه ، دستش میسوزه ، ولی دوست داره دست بزنه ، دوست داره که تجربه کنه ! یه تجربه غلط و جدید . اگرم که تجربه نکنه ، همیشه حسرت این تو دلش می مونه که چرا به بخاری دست نزدم ؟ شاید دست می زدم و دستم نمیسوخت ...
ولی مسئله ی اصلی اینه :
1 - تو دوست داری که یه تجربه ی غلط داشته باشی و آسیب ببینی !!
2 - تو دوست داری که بی تجربه باشی و آسیب ببینی !!